Ervaringen van een deelnemer jubileumtoernooi

In februari van dit jaar heb ik me in een onbewaakt ogenblik, maar razend enthousiast en vol goede moed, aangemeld voor het schaaktoernooi op 10 mei 2025. Vanaf de aanmelding ben ik me gaan voorbereiden zoals ik nog nooit iets heb voorbereid. Directe invloed van die voorbereiding op mijn rating was (en is) nog steeds niet heel erg zichtbaar, maar met ziel en zaligheid beet ik me vast in de voorbereiding, vooral geestelijk. Geheel onbevangen leefde ik toe naar 10 mei, totdat ….

Via de groepsapp werd er op 7 mei nieuwsgierig maar beleefd geïnformeerd naar het aantal deelnemers van onze vereniging. Ik laat het liever onvermeld, maar ook mijn nieuwsgierigheid werd bevredigd. De secretaris verstuurde op diezelfde dag een lijst met namen. Ik was bijzonder verrast: ik stond bovenaan!!

Vrij snel daalde de betekenis van die lijst in, het was een deelnemerslijst en niet de eindstand van het toernooi. Het zou uiteraard ook wel heel bijzonder zijn als de secretaris de uitslag bekend zou maken vóór het spelen van het toernooi. Maar ik dicht hem heel bijzondere capaciteiten toe, hij wist tenslotte ook vóóraf te melden dat de lokale pers foto’s zou komen maken.

Door nieuwsgierigheid geprikkeld heb ik van de deelnemers de rating opgezocht. Had ik beter niet kunnen doen, erg onverstandig, en daarmee formuleer ik het bijzonder mild.

Vanaf 7 mei, de dag van de verspreiding van de deelnemerslijst, kan ik niet meer spreken van een verkwikkende nachtrust, heb ik een zeer onregelmatige stoelgang, om maar te zwijgen over mijn eetlust.

Maar vooral door die al eerder genoemde intensieve en geestelijke voorbereiding ontstond bij mij de gedachte “het zal mij me rating roesten” en ben ik de strijd aangegaan. Met ziel en zaligheid heb ik het beste gegeven dat, naar later bleek, veel te weinig was. Want met alleen maar een optimistische kijk op het leven red je het niet in de schaakwereld.

De poelindeling van het toernooi was op alfabetische volgorde van de achternaam. Onder de deelnemers bevond zich bijvoorbeeld de enige schaker die Hans Böhm heeft verslagen tijdens de schaaksimultaan op 8 maart. Schuchter en bescheiden ogend, totdat de schaakklok wordt aangezet.

Met zijn (H)achternaam zit ik bij deze voor mij veel te sterke tegenstander ingedeeld, met mijn rating zo hoog als bij ons doorgaans de kamertemperatuur, naast nog enkele schaakkanjers met allemaal een rating waar ik alleen maar van dromen kan, extra schaakles of niet.

Mijn score in de 1e ronde: de eerste 2 partijen een remise, gevolgd door 3 verliespartijen. Toen kreeg de Olympische gedachte vaste voet aan de grond: meedoen is belangrijker dan winnen. En zo plaats ik me moeiteloos voor de verliezersronde.

Aan het eind van het toernooi bleek ik in de verliezersronde de 2e plek te hebben gehaald met een score van 3 uit 4. In de totaalscore moest ik genoegen nemen met de 13e plek. Niet onverdienstelijk en geheel in lijn met mijn resultaten op de maandagavond. Sterk wisselend, best wel goede momenten afgewisseld met “spontaan” de dame weggeven.

Er waren 18 deelnemers, waaronder 9 NSC leden. Eén dame, uit Ermelo. De oudste deelnemer was 87 jaar terwijl de jongste 12 jaar was.

De winnaar van het toernooi was Marcel Flohr, die in de groepsapp beweerde dat hij er hard voor werken moest. Dat ik dat harde werken heb gemist reken ik mezelf aan.

Ik heb een bijzondere schaakervaring opgedaan, leerzaam, en heb veel plezier mogen beleven aan mijn deelname aan dit toernooi. Met het bedanken van de organisatie en de wedstrijdleider sluit ik af.