Fekko door naar de regiofinale

Ik SchaakOff, ik schaak niet

Wanneer spreek je eigenlijk van een traditie? Een gebeurtenis is niet zomaar een traditie. Daar is meer voor nodig dan voor het 3e jaar op rij meedoen aan de SchaakOff in Hoevelaken: 3 partijen van 15 minuten + 5 seconden per zet.

Toch voelde het voor mij als een traditie, toen ik in een voor mij bijna vertrouwde omgeving de tegenstander de hand schudde, de schaakklok activeerde en opende met, verassend, een fianchetto-opening waarbij wit het paard op b2 ontwikkelt met de bedoeling om de paarden te controleren op het centrum en de koningsvleugel e4.

Bij het inschrijven voor de SchaakOff leefde bij mij de gedachte, net als voorgaande jaren en vrij prominent aanwezig, dat meedoen belangrijker is dan winnen, de Olympische gedachte. Maar met die achtergrond zou ik nooit het antwoord zijn op de vraag van de secretaris in zijn uitnodiging aan de leden van NSC: “Wie, wie o wie wordt mijn opvolger”.

Ik kan niet goed aangeven waar die Olympische gedachte aan kracht verloor, ging schuiven richting “ik zal ze krijgen”, of woorden van gelijke strekking. Ik weet ook niet of die prikkelende vraag van de secretaris daaraan ten grondslag lag. Maar ik weet wel zeker dat op de heenweg richting Hoevelaken die verschuiving al begon, eerst heel langzaam en bijna ongemerkt, maar met het naderen van de locatie van het strijdtoneel in toenemende mate. Halverwege de korte rit had ik het mes al tussen de tanden, spreekwoordelijk. Hoe dichterbij de locatie, hoe meer de Olympische gedachte naar de achtergrond raakte. Bij het inparkeren van de auto had ik het mes zelfs al geslepen. En dat vertaalde zich in een bereidheid om tot het uiterste te gaan.

Of het slijpen van het mes heeft geholpen? Of het slijpen van het mes het resultaat heeft beïnvloed? Wie zal het zeggen.

Het meedoen vond ik zeker aangenaam, de Olympische gedachte kan nog steeds rekenen op mijn sympathie, maar ik wil niet onbenoemd laten dat ik iedereen van mijn groep aan de zegekar heb gebonden: eerste in mijn groep. Niet de hoogste groep, maar toch. Dit resultaat werd passend gehonoreerd met een heuse beker. Bekertje is een betrouwbaardere weergave van de werkelijkheid, maar wel eerlijk “verdiend”.

Daags na de overwinning met mijn hoofd in de roze wolken en een sterk euforisch gevoel naar de bouwmarkt, om spullen te kopen voor een zelf bedacht ontwerp van een prijzenkast, van bescheiden afmetingen, maar wel met een mogelijkheid tot uitbreiding, want ik mag een uitnodiging tegemoet zien voor regiofinales, ergens eind dit jaar.

De vraag van de secretaris blijft tot die tijd onbeantwoord.